Na polskim rynku obligacji korporacyjnych dominuje zmienny kupon. Patrząc na rynek Catalyst jest to obecnie 84% żyjących emisji obligacji. Oprocentowanie takich emisji wynosi WIBOR 3M/6M plus określona marża. Porównanie marży ponad WIBOR może pomóc we wstępnej selekcji emitentów, ale tylko wtedy, gdy otoczenie rynkowe, podczas którego plasowane są obligacje, też będzie podobne. Wtedy oferowana marża powinna mniej więcej odzwierciedlać kondycję finansową emitenta oraz sentyment do branży. 2022 r. i początek 2023 r. pokazały jednak, że wysokość marży zależy w równie dużym stopniu od otoczenia rynkowego.

W tym roku rynek publicznych (prospektowych) emisji obligacji korporacyjnych rozgrzany jest do czerwoności. Najlepiej świadczy o tym fakt, że ich wartość wyniosła 300 mln zł, jednak wartość zapisów złożonych przez inwestorów, wynosi aż 558 mln zł! A to sprawia, że średnia redukcja zapisów wyniosła 35 proc. Jest tu mowa wyłącznie o emisjach zakończonych do 30 czerwca. Idziemy na rekord, a mamy dopiero połowę roku. Najdobitniej świadczy o tym fakt, że aktualnie mamy dwie kolejne emisje publiczne w toku (Echo Investment i Kredyt Inkaso), a wciąż wielu emitentów posiada aktywne prospekty emisyjne bądź prospekty złożone do akceptacji KNF.

Przy założeniu braku kolejnego „Czarnego Łabędzia” los inflacji jest pewny - będzie ona i musi spadać. Nie ma tutaj niedopowiedzeń i niejasności, otwartym pozostaje pytanie „jak szybko”, a nie „czy”. Spadek cen surowców oraz żywności, spadek cen frachtu morskiego, wysokie stopy procentowe,  dynamiczny spadek inflacji producenckiej. A to tylko niektóre z argumentów. Oczywiście z drugiej strony mamy rok wyborczy, rozbuchaną politykę fiskalną rządu oraz pierwszy głosy o obniżkach stóp procentowych. Czynniki te mogą jedynie spowolnić procesy dezinflacyjne, a nie je zahamować. Do końca roku inflacji może spaść nawet poniżej 10,00%.

W ciągu ostatnich kilku dni w USA upadły trzy banki, a czwarty został „awaryjnie” dofinansowany na kwotę 70 mld dolarów. Amerykański system bankowy chwieje się w posadach, a strach zaczyna rozlewać się na Europę. Tracą wszystkie główne indeksy Starego Kontynentu, a spadkom przoduje Credit Suisse oraz notowania banków włoskich i hiszpańskich. Czyli najsłabsze ogniwa europejskiego systemu bankowego.

Mówi się, że fundusze PRS zabierają mieszkania „Kowalskim” oraz przyczyniają się do wzrostu cen mieszkań. Fundusze PRS nie mają dobrej opinii w Polsce, ale czy rzeczywiście są lub będą źródłem problemów rynku mieszkaniowego? Jak mogą wpłynąć na rozwój rynku i zmniejszyć problem z dostępnością i niedoborem mieszkań w Polsce?