Polskie prawo, a dokładniej ustawa o ofercie publicznej, której aktualna wersja obowiązuje od kwietnia 2013 r. (od tej pory była nowelizacja) zezwala na przeprowadzenie emisji obligacji w dwóch zasadniczych trybach – publicznym i niepublicznym ( tzw. prywatnym).

Emisje prywatne

Emisje prywatne są najczęściej wybieranym trybem przeprowadzania emisji obligacji. Zasadniczą cechą emisji prywatnej jest konieczność przedstawiania informacji o emisji imiennie, do każdego inwestora z osobna, zaś ich łączna liczba nie może być większa niż 149. To liczba więcej niż wystarczająca, by propozycje nabycia (udziału w danej emisji) dotarły do wszystkich instytucji finansowych regularnie biorących udział w emisjach obligacji. To często także liczba w zupełności wystarczająca do tego, by niewielką emisję prywatną, np. o wartości do 10 mln zł objęli wyłącznie inwestorzy detaliczni. Oferujący, czyli zwykle domy maklerskie, ale mogą być nimi również sami emitenci, najchętniej kierują swoje oferty do instytucji finansowych, ponieważ łatwiej jest do nich dotrzeć z informacją o emisji, a zarządzane przez nie środki pozwalają objąć emisje warte nawet kilkaset milionów złotych i więcej, także wówczas, gdy czas na podjęcie decyzji jest krótki.

Niemniej, inwestorzy indywidualni – zwłaszcza ci bardziej zamożni – są mile widzianą grupą nabywców obligacji na rynku pierwotnym, także w przypadku emisji prywatnych. Oferujący, którzy decydują się na skierowanie emisji obligacji do detalicznych odbiorców, zwykle ustalają minimalną wartość przyjmowanego zapisu. Najczęściej nie można zainwestować mniej niż 50 lub 100 tys. zł, ale w przypadku mniejszych ofert zdarza się ustalenie minimalnego zapisu na poziomie 20 tys. zł.

Ponieważ emisje prywatne mają istotne ograniczenie w postaci liczby inwestorów, którzy mogą wziąć w nich udział, emitenci przeprowadzają także emisje publiczne, w przypadku których krąg odbiorców nie jest w żaden sposób limitowany.

Emisje publiczne

Istnieją trzy formy emisji publicznych, każda z nich ma nieco inne cechy. Emitenci mogą przeprowadzić emisję publiczną, ale skierowaną tylko do kwalifikowanych inwestorów profesjonalnych. Minimalny zapis nie może być w nich niższy niż równowartość 100 tys. EUR. Jest to rzadko spotykana forma, ponieważ w istocie nie różni się ona specjalnie od emisji prywatnej także skierowanej do profesjonalnych inwestorów, zaś emisja prywatna daje nieco większą swobodę działania.

Emisję można przeprowadzić także na podstawie prospektu emisyjnego (musi go zatwierdzić Komisja Nadzoru Finansowego) i wówczas informacje o emisji są publicznie dostępne dla każdego, kto zechce się nimi interesować. Ze względu na koszty związane z przygotowaniem dokumentu emisyjnego, jak i koszty przeprowadzenia samej emisji (wydatki na marketing, wynagrodzenia dla maklerów etc.) na tego rodzaju emisje decydują się firmy duże i średnie, wartość programów emisyjnych (prospekt emisyjny jest ważny rok, a program emisji publicznych można rozłożyć na kilka etapów) zwykle nie jest niższy niż 100 mln zł. Zaletą tego rodzaju emisji jest zwykle niski próg minimalnej wartości zapisu ustalany często już na poziomie 100 zł.

Również małe firmy mogą przeprowadzić emisję publiczną, ale w tym wypadku podstawą emisji jest memorandum informacyjne. W tym trybie Komisja Nadzoru Finansowego ogranicza się do zaakceptowania wyłącznie materiałów reklamowych. Z tego powodu ustawa nakłada istotne ograniczenie na tego rodzaju emisje – ich wartość nie może przekroczyć równowartości 2,5 mln EUR w ciągu 12 miesięcy. Emitent obligacji nie może więc pozyskać w ten sposób więcej niż ok. 10 mln zł jednorazowo lub „w ratach”. Jest to powód, dla którego po ten rodzaj emisji sięgają zwykle mniejsze firmy. Także w tym wypadku próg minimalnego zapisu ustalany jest najczęściej na równowartość jednej obligacji.